انواع خردل + نحوه کشت آن

​

 ​

نام علمی:

Sinapis alba

تیره:

Brassicaceae

مردم اکثر سرزمینها از زمانهای گذشته خردل سفید را می شناخته اند. مردم روم از پیکر رویشی تازه خردل به عنوان سبزی خوردن و از بذرهای آن به عنوان ادویه استفاده می کرده اند. از دانه خردل به طور گسترده ای در صنایع غذایی استفاده می شود. سس خردل که از ترکیب دانه پودر شده آن (پس از جدا نمودن پوست با سرکه، نمک و سایر ادویه ها حاصل می شود، به عنوان چاشنی مهم اغذیه به کار می رود.

مردم برخی از کشورهای آسیایی در گذشته از روغن استخراج شده دانه های این گیاه در تهیه غذا و همچنین به عنوان روغن چراغ استفاده می کرده اند. روغنهای یاد شده را می توان به عنوان گریس نیز برای قطعات حساس بعضی از ماشینها به کار برد.

در نظر مردم سده های گذشته، دانه های این گیاه خاصیت دارویی داشته و برای مداوای بیماری هایی مانند رماتیسم و دردهای عصبی و نیز به عنوان ماده ای ملین) به کار می رفته است. در حال حاضر، چون از مواد مؤثره گیاهان دیگر می توان برای مداوای بیماری های مذکور استفاده نمود، خردل اکنون کمتر موارد استعمال دارویی دارد.

به علت نوش فراوان که در گلهای این گیاهان به وجود می آید، در ردیف گیاهان مولد عسل قرار دارند. عملکرد عسل تولیدی زنبورهایی که از این گیاهان استفاده می کنند، به ۴۰ کیلوگرم در هکتار می رسد.

چون خردل چاشنی مطبوع و خوش خوراکی است، وارد رژیم غذایی اکثر مردم شده است. مصرف سالانه دانه های خردل به بیش از ۲۰۰ هزار تن می رسد که قسمت عمده آن را کشورهایی مانند کانادا، دانمارک، فرانسه، آرژانتین، سوئیس و روسیه تولید می کنند.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید

​

نحوه کشت گیاه آنغوزه+خواص آنغوزه

​

 ​

نام علمی:

Ferula assa-foetida

تیره:

Apiaceae

برای اولین بار در سال 1687 میلادی، شخصی به نام کامفر در لارستان فارس گونه آنغوزه را شناسایی کرد و با بکار گرفتن تعدادی بهره بردار بومی، اقدارم به بهره برداری آنغوزه در این منطقه کرد. وی پایه گذار روش تیغ زدن سنتی (برش عرضی) در ایران می باشد. پس از او، اهالی شهرستان نی ریز این حرفه را آموختند و خود اقدام به بهره برداری کردند.

صمغ آنغوزه که از ریشه این گیاه استحصال می شود، توسط رومی ها مصرف می شده و امروزه به طور وسیع در هند به عنوان ادویه در تهیه برخی غذا ها، انواع ماهی، سبزی ها و سس، مورد استفاده قرار می گیرد.

این صمغ، اثر تشنج آور و ضد کرم دارد. در معالجه بیماری هایی با منشا عصبی، دستگاه تنفسی، اسپاسم حنجره، آسم و دستگاه هضم و همچنین در رفع یبوست در افراد مسن، به کار می رود.

ساقه های جوان گیاه تازه آنغوزه، در نواحی خراسان و کرمان به مصرف غذایی می رسد. اسانس حاصل از صمغ آنغوزه در صنایع غذایی، در تهیه سس مورد استفاده قرار می گیرد.

این گیاه در استان های کرمان، فارس، خراسان، یزد، سمنان و هرمزگان سیستان بلوچستان و بلوچستان، اصفهان، کهکیلویه و بویر احمد و استاد بوشهر می روید.

گیاهشناسی

آنغوزه گیاهی است چند ساله و علفی، بومی استپ های ایران و قسمت هایی از افغانستان است. دارای ساقه ای قوی است. این گیاه حداقل در پنج سال اول رویش برگ های طوقه ای تولید می کند که بر روی سطح زمین قرار می گیرد. رنگ برگ ها سبز تیره و دارای برگیدگی هایی عمیق است. از میان برگ های این گیاه، ساقه ای راست و استوانه ای خارج می شود. ارتفاع ساقه به 2 تا 5/2 متر می رسد. برگ های پایینی ساقه عموما گوشتدار به طول 50 تا 60 سانتی متر و فاقد دمبرگ و منقسم به قطعاتی با تقسیم های فرعی دندانه دار یا لوبدار است. ساقه دارای فرو رفتگی هایی متعددی است و سطح آن پوشیده از تعدادی زیاید سلول های کرک مانند است.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

​

کشت زیره ی سیاه ایرانی (زیره کرمان، زیره کوهی)

​

 ​

نام علمی:

.Bunium persicum (Boiss)

تیره:

Apiaceae

میوه زیره سیاه ایرانی خاصیت دارویی دارد. مردم از این میوه به عنوان باد شکن و هضم کننده غذا استفاده می کنند. برای تقویت دستگاه گوارش و مداوای دل پیچه نوزادان نیز می توان از آن استفاده نمود.

از این میوه همچنین به عنوان ادویه و چاشنی در تهیه بعضی غذا ها مانند سوپ، راگو، نان، پنیر و پلو استفاده می شود.

گیاهشناسی

زیره سیاه ایرانی گیاهی است علفی، کوچک و چند ساله که در ارتفاعات کوه های مرکزی، جنوب شرقی و شمال شرقی به خصوص اطراف کرمان، تهران، سمنان، خراسان و … می روید. این گیاه در محیط زیست طبیعی به وسیله بذر تکثیر می شود. ارتفاع این گیاه به یک متر هم می رسد. برگ های زیره سیاه ایرانی بسیار ریزند. برگ های بالایی نخی شکل و بدون دمبرگ و دارای قطعات سیخک مانند می باشند. برگ های پایینی دارای بریدگی و شامل دو بار تقسیمات شانه ای عمیق و دارای دمبرگ می باشند.گل ها سفید یا کرم رنگ هستند و با آرایش چتری در انتهای ساقه های اصلی و فرعی ظاهر می شوند. میوه به شکل فندقه دو قسمتی است که شیزوکارپ را به وجود می آورد. بذر ها شبیه زیره سبز بوده، ولی عطری قوی تر نسبت به آن دارند. زیره سیاه ایرانی غده زیر زمینی به رنگ تیره، تولید می کند. اندازه غده ها بسته به سن گیاه به اندازه یک قاشق ماش تا اندازه یک تخم مرغ بزرگ متغیر است.

ترکیبات شیمیایی

زیره سیاه ایرانی دارای ترکیبات شیمیایی مشابه زیره سبز است. اسانس آن بیش از زیره سبز (7 تا 10 درصد) است. عمده ترین ترکیبات تشکیل دهنده اسانس را هیدروکربن های ترپنی (به مقدار 40 تا 68 درصد) تشکیل می دهند که مهمترین آنها عبارتند از : پ سیمین، گاما تروپین، آلفا پینن، بتا پینن، آلفا ترپینن.

نیازهای اکولوژیکی

گیاه زیره سیاه ایرانی ویژه مناطق مرتفع (2300 تا 3500 متر از سطح دریا) به صورت دیم و خودرو و جود دارد و در شرایط اقلیمی مختلف نظیر منطقه خور و بیابانک استان اصفهان، ارتفاعات جبال بارز در استان های هرمزگان و کرمان و مناطق مرتفع استان خراسان یافت می شود. در زمین های خشک و نیمه خشک کمتر دیده می شود. بذر این گیاه برای جوانه زنی یک دروه سرمای شدید (استراتیفیکاسیون) نیاز دارد. دوره خواب بذر زیره سیاه کرمانی را با سرمای یکنواخت (به مدت 2 ماه) در دمای صفر تا 5 درجه سانتی گراد می توان شکست. عمدتا در خاک هایی با بافت متوسط (شنی – رسی) با املاح کم می روید. این گیاه دوره رویشی کوتاهی دارد و میوه هایش تا قبل از تابستان می رسند و سپس گیاه خشک می شود.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

​

همه چیز درباره گیاه زیره سیاه

​

 ​

نام علمی:

.Carum carvi L

تیره:

Apiaceae

در انجیل، میوه های گیاه زیره سیاه به عنوان ادویه ای مطبوع معرفی و خصوصیات فوق العاده آن بر شمرده شده است. دیوسکورید در کتاب خود تحت عنوان پنج مقاله گفته است زیره سیاه انسان را قوی و تنومند می کند.

این گیاه از قرن دهم از جزایر سیسیل تا شمال اسکاندیناوی در مقیاس وسیعی کشت می شده است. برای اولین بار در قرن دوازدهم، فارماکوپه آلمان از میوه زیره سیاه به عنوان دارو یاد کرد. در حال حاضر، زیره سیاه در اکثر فارماکوپه های معتبر رسما به عنوان دارو معرفی شده است. از مواد موثره زیره سیاه برای مداوای دل درد و نفخ شکم استفاده می شود. اسانس میوه مانع از رشد و تکثیر برخی از باکتری ها می شود. از این اسانس در صنایع دارو سازی، صنایع غذایی، شیرینی سازی، نوشابه سازی، کنسرو سازی و صنایع بهداشتی و آرایشی استفاده های فراوان می شود. به علت استفاده روز افزون از بذر های این گیاه، روز به روزبر متقاضیان آن افزوده می شود. از این رو، زیره سیاه در سطوح وسیعی در کشور های هلند (از مهمترین کشور های صادر کننده زیره سیاه است)، آلمان، روسیه، آمریکا، مصر و تعدادی از کشور های آسیایی، به زیر کشت می رود.

گیاهشناسی

تاکنون، بیش از 20 گونه از جنس کاروم مورد شناسایی قرار گرفته است که عملکرد بعضی از آنها کم و برخی دیگر بسیار زیاد است. گونه های مختلف زیره سیاه گیاهانی هستند یکساله، دو ساله و یا چند ساله که عملکرد گیاهان دو ساله بیش از گیاهان یک ساله است و به صورت گسترده ای در جهان کشت می شود.

گیاهان دو ساله دارای ریشه ای مخروطی به ضخامت یک بند انگشت هستند که به طور مستقیم در زمین فرو می رود. این ریشه کم و بیش گوشتی و سطح خارجی آن به رنگ قهوه ای تیره بوده و قسمت داخلی آن سفید است. گیاه در سال دوم رویش به ساقه می رود. ساقه به طور مستقیم رشد می کند. ارتفاع آن 1 تا 5/1 متر است و از بخش تحتانی آن شاخه های متعددی خارج می شود. در سال اول رویش، برگ های طوقه ای که دمبرگ بلندی به طول 20 سانتی متر دارند، به وجود می آیند. برگ های انتهای ساقه فاقد دمبرگ اند و مستقیما به ساقه متصل می باشند. برگ ها دارای بریدگی های عمیق هستند. برگ های پایین ساقه با برگ های بالایی تا حدودی تفاوت دارند. به طوری که برگ های پایینی (قسمت تحتانی) از بریدگی بیشتری نسبت به برگ های بالایی برخوردار بوده و رشته مانند به نظر می رسند.

ار تفاع گیاهان یک ساله متفاوت و بین 50 تا 70 سانتی متر است. برگ های گیاهان یک ساله نسبت به برگ های گیاهان دو ساله، روشن تر و به رنگ سبز روشن هستند.

هر دو نوع گیاه (اعم از یک ساله و دو ساله) دارای گل های سفید یا صورتی هستند که روی چتر های مرکب از 5 تا 10 شعاع قرار گرفته اند. گل ها یک پایه (دارای اندام های نر و ماده) هستند.

میوه بیضوی، فندقه (شیزوکارپ) و رنگ آن قهوه ای روشن است. در طول میوه، خطوط باریکی که تعداد آنها اغلب پنج (5) عدد می باشد، دیده می شود.

میوه زیره سیاه بوی مطبوعی دارد که ناشی از وجود اسانس در آنهاست. اسانس پس از ساخته شده در حفره های مخصوص (از نوع شیزوژن) ذخیره می شود.

بذر های گیاهان دو ساله دارای 3 تا 7 درصد سانس است، در حالی که در بذر های گیاهان یک ساله مقدار آن به 2 تا 3 درصد می رسد. پس از استخراج اسانس، کنجاله حاوی 20 درصد پروتئین و 14 درصد تا 22 درصد چربی است کع غذایی مناسب برای طیور می باشد.

اسانس این گیاه از ترکیبات مختلف ترپنی و ترپنوئیدی تشکیل شده است. عمده ترین آنها کارون که مقدار آن بین 50 تا 70 درصد می باشد. از ترکیبات دیگر می توان از لیمونن (25 تا 30 درصد)، دی هیدروکارون، کاروئول و دی هیدروکاوئول نام برد.

اندام های دیگر این گیاه مانند ریشه، ساقه، برگ ها، گل ها و چتر ها نیز محتوی اسانس می باشند. ولی قسمت عمده اسانس در میوه ها (بذر ها) ساخته و ذخیره می گردد که این اسانس از بهترین کیفیت نیز برخوردار است.

اسانس از بدو تشکیل میوه به تدریج ساخته می شود و مقدار آن در این مرحله (در آغاز تشکیل میوه) کم است. میوه ها در مرحله ای که هنوز کاملا نرسیده و به رنگ سبز (در مرحله شیری) هستند، دارای حداکثر مقدار اسانس می باشند (در این مرحله مقدار کارون کم است)، سپس با کامل شدن میوه، مقدار کمی اسانس کاسته می شود و به اندازه ثابت خود می رسد (اسانس در این مرحله، از بیشترین مقدار کارون برخوردار است).

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

​

همه چیز درباره گیاه باریجه

​

 ​

نام علمی:

Ferula gumosa

تیره:

Apiaceae

مردم اغلب از باریجه به عنوان مقوی معده و نیز ترمیم کننده زخم ها استفاده می کنند. مصارف صنعتی باریجه در کشور های غربی فراوان است، ولی متاسفانه از چگونگی مصارف صنعتی آن در این کشور ها اطلاع دقیقی در دست نیست. شیرابه باریجه را در تهیه چسب های نامرئی برای چسباندن سنگ های قیمتی نظیر الماس، به کار می برند. از مواد موثره باریجه در صنایع بهداشتی و ارایشی نیز به عنوان تثبیت کننده عطر و ادکلن استفاده می شود. شیرابه باریجه، از اقلام مهم صادراتی ایران به شمار می رود.

​

گیاهشناسی

باریجه، گیاهی چند ساله و مونوکارپیک است (در طول عمر خود تنها یک بار گل می دهد). این گیاه در چند سال اول رویش، برگ های طوقه ای تولید می کند، در سال آخر رویش به ساقه می رود و گل و میوه نیز روی آن تشکیل می شوند. سپس ریشه گیاه می پوسد و گیاه از بین می رود.

باریجه در شمال ایران در بخش های مختلفی از البرز مثلا در استان خراسان، فیروزکوه و منطقه لار گسترش دارد. ساقه این گیاه ضخیم و مستقیم است. ارتفاع آن با توجه به شرایط اقلیمی محل رویش متفاوت بوده و بین 100 تا 200 سانتی متر است. چنانچه شکافهایی روی ساقه گیاه ایجاد شود، شیرابه ای شیر رنگ، متمایل به زرد از ان خارج می شود. این شیرابه تحت تاثیر حرارت محیط به صورت تکه هایی شفاف روی ساقه مشاهده می شود که به باریجه اشکی معروف است.

برگ های این گیاه نقره ای رنگ و گسترده بر روی زمین، به طول 30 سانتی متر و پوشیده از کرک های ریز و کوتاه هستند. پهنک برگ دارای بریدگی های کم و بیش عمیق است.

گل های باریجه در انتهای ساقه اصلی و فرعی پدیدار می شوند. گل ها به رنگ زرد و به شکل پتر مشاهده می شوند. تعداد انشعاب های چتر، بین 4 تا 6 عدد است. پایه های چتر های فرعی در مقایسه با چتر های اصلی کوتاه ترند. میوه بیضی شکل، شیزوکارپ و کناره های آن باریک است.

از تمام اندام گیاه بوی تند و مخصوصی استشمام می گردد که از علائم مشخص گیاه باریجه است. ریشه باریجه غده ای شکل و سرشار از شیرابه است. برای استخراج شیرابه، ابتدا خاک پای بوته را کنار می زنند، سپس قسمتی از پوست ریشه را جدا می کنند و بدین ترتیب شیرابه گیاه به سرعت خارج می شود. هر چند روز یک یک بار با برداشتن لایه ای به قطر نیم سانتی متر پایین تر از محل بریده شده قبلی، اصطلاحا زخم را تازه کرده و موجب خروج شیرابه بیشتری می شوند. این عمل، تا خشک شدن کامل شیرابه ادامه می یابد. شیرابه های جمع آوری شده در مجاورت هوا رنگ قهوه ای تیره به خود می گیرند.

شیرابه باریجه بوی تندی دارد و طعم آن گس و بسیار نا مطلوب است. مقدار اسانس شیرابه متفاوت بوده و بین 1 تا 26% است. اسانس به روش تقطیر با آب و بخار، به دست می آید. اسانس به رنگ زرد روشن و با بویی تند و دارای 85 درصد هیدروکربور های ترپنوئیدی مانند آلفا – پینن (7 تا 21 %)، بتا – پینن (45 تا 65 %) و دلتا – 3 – کارن (5/2 تا 16 %) می باشد. بوی تند اسانس ناشی از ترکیبات نیتروژن دار نظیر 2 – متوکسی – 3 ایزو بوتیل پیرازین و ترکیبات گوگرد دار مانند اس – بوتیل – 3 – متیل – 2 – بوتنتیوات، متیل آلیل، پروپنیل دی سولفید ها می باشد. از ترکیبات دیگر اسانس، می توان از میرسن، کادینن و الکل های سزکویی ترپن نام برد.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

​

همه چیز درباره گیاه گلپر

​

 ​

نام علمی:

Heracleum persicum

تیره:

Apiaceae

سال هاست که از میوه های معطر برخی گونه های گیاه گلپر به عنوان ادویه ای مطبوع استفاده می شود. مثلا از میوه های گلپر ایرانی برای مطبوع ساختن انواع ترشی خانگی استفاده می شود. تحقیقات نشان می دهد که ریشه گیاه گلپر به علت  داشتن مواد موثره ارزشمند خاصیت دارویی خوبی دارد و در معالجه بیماری های پوستی کاملا موثر است. در صنایع جدید دارو سازی، از مواد موثره ریشه گلپر برای درمان پیسی و پزوریازیس و برخی تغییر رنگ های پوستی تهیه می شود. همچنین، از مواد موثره این گیاه محلول هایی تهیه می شود که سبب برنزه شده پوست می گردد. گونه های گلپر به صورت وحشی می رویند و جمع آوری اندام های مورد نظر (برای استخراج مواد موثره) از مراتع صورت می گیرد. بنابراین اهمیت گونه های گلپر در صنایع دارویی و اصولا برای جلوگیری از انقراض آنها، باید این گونه ها به زیر کشت روند و اهلی شوند.

گیاهشناسی

گلپر، گیاهی است چند ساله که منشا آن شمال غربی هیمالیا گزارش شده است. این گیاه دارای ریشه مخروطی، مستقیم، کم و بیش منشعب و به رنگ سفید مات است. ساقه مستقیم، استوانه ای شکل، منشعب، شیار دار، کم و بیش پوشیده از کرک است. ارتفاع این گیاه متفاوت بوده و بین 75 تا 150 سانتی متر است. گل به رنگ سفید، با گلبرگ های چاک دار است و تعداد انشعاب های چتر، 20 تا 25 عدد می باشد. قطر چتر، بین 3 تا 16 سانتی متر است. انشعاب های چتر نامساوی اند و براکتئول ها به صورت رشته ای و کشیده مشاهده می شوند. میوه فندقه، پهن، به طول 12 تا 15 میلی متر و عرض آن 6 تا 7 میلی متر می باشد.

ریشه گیاهان جنس هراکلیوم، محتوی کومارین های مختلفی است که مهمترین آنها عبارتند از امپراتورین، هراکلین، ایزوهراکلنین، هراکلنول، 8 –گرانوکسی ایزوپزورالین و برگاپتن. این مواد تحت یک سری واکنش های شیمیایی در ریشه گیاه، به گزانتوتوکسین تبدیل می شوند.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

​

همه چیز درباره گیاه گشنیز

​

 ​

نام علمی:

.Coriandrum sativum L

تیره:

Apiaceae

Coriandrun از کلمه یونانی Koriannon گرفته شده شده که نام نوعی حشره است و گفته می شود بویی همانند برگ های گشنیز دارد. این جنس دارای 2 گونه بوده و بومی جنوب غربی آسیا و آفریقای شمالی است و از 3000 سال پیش تاکنون کشت می شود. در منابع لاتین، سانسکریت، مصر و یونانی ها از گشنیز یاد شده است.

گیاهشناسی

گیاهی علفی، بی برگ، به ارتفاع 30 تا 60 سانتی متر و دارای ساقه راست شفاف و کم و بیش شیاردار است. برگهای آن بر دو نوع متمایز یکی در قاعده و منقسم به قطعاتی با لوبهای کم عمق و دندانه دار و دیگری در طول ساقه و دارای پهنکی منقسم به رشته های باریک و نخی شکل است گلهائی کوچک، ریز، به رنگ سفید یا صورتی و مجتمع به صورت چتر مرکب دارد. چتر اصلی آن فاقد انولوکر ولی چترهای فرعی آن دارای زائده هائی در پایه خود است. مادگی آن شامل تخمدانی در خانه و میوه اش دو فندقه ای است. قست مورد استفاده گشنیز، میوه آن است که به غلط مانند سایر گیاهان این تیره دانه خوانده می شود. میوه گشنیز مرکب از دو مریکارپ و دارای ظاهری تقریباً کروی است. رنگ آن مایل به زرد، سطح آن عاری از تار و بوی آن در حالت تازه نامطبوع و شبیه بوی ساس است.ولی تدریجاً این بو از بین می رود و مطبوع می گردد. شکل ظاهری میوه ، رنگ و مواد متشکله آن بر حسب محل پرورش گیاه و نژادهای آن با یکدیگر فرق دارد.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید

​

همه چیز درباره گیاه رازیانه

​

 ​

نام علمی:

.Foeniculum vulgare L

تیره:

Apiaceae

گیاهشناسی

رازیانه گیاهی است چند ساله و علفی که ساقه آن به ارتفاع 5/1 تا 2 متر می رسد. ساقه تو خالی و در محل گره ها دارای بافت چوب پنبه ای سفید رنگ است. گل های زرد رنگ، به صورت چتر مرکب، در انتهای ساقه شکفته می شوند که بسیار جاذب حشرات است. برگ ها سبز رنگ و مانند شوید دارای تقسیمات نخی شکل هستند. ریشه راست و عمیق، میوه معطر و دارای خطوط طولی و دارای طعم شیرین است و بسته به نوع از رنگ زرد تا سبز متغیر است.

​

خواص دارویی

این گیاه دارای خواص دارویی بسیار زیاد و به شرح زیر میباشد :
رازیانه از نظر طب قدیم ایران گرم و خشک است . ریشه رازیانه گرمتر از بقیه قسمت های گیاه است .
رازیانه اثر زیاد کنده شیر را در زنان شیر ده دارد و بدین منظور می توان از دم کرده رازیانه استفاده کرد .
– اشتها آور و مقوی است .
– نفخ و گاز معده رااز بین می بر د .
– قاعده آور است .
– برگهای رازیانه ادرار آور است .
– جوشانده ریشه رازیانه ملین و مسهل است .
– روغن تخم رازیانه کرم روده را از بین می برد .
– حالت تهوع رابر طرف می کند .
– برای برطرف کردن اسم ، سرفه و تنگی نفس از دم کرده تخم رازیانه بمقدار سه فنجان در روز استفاده کنید .
– برای رفع اسهال رازیانه را با زیره سبز به نسبت مساوی دم کرده و به مریض بدهید .
– میتوان از رازیانه به عنوان داروی ضد نفخ بصورت زیر استفاده کرد :5 گرم پودر انیسون و 5 گرم پودر زیره کرمان ، 5 گرم پودر تخم گشنیز و 5 گرم پودر رازیانه رابا هم مخلوط کرده در یک لیتر آب جوش بریزید و آنرا بمدت 10 دقیقه دم کنید سپس آنرا صاف کرده و کم کم بنوشید.
– رازیانه بعلت داشتن هورمون زنانه رشد دخترها را جلو می اندازد .
– رازیانه مغز را فعال می کند .
– ریشه رازیانه دارای کومارین Coumarin می باشد . چون این ماده رقیق کننده خون است بنابراین آنهایی که مبتلا به تصلب شرائین یا انسداد رگها هستند می توانند از جوشانده ریشه رازیانه استفاده کنند .
– دردهای مفاصل را برطرف می کند .
– اشتها را زیاد می کند .
– برای از بین بردن درد آرتروز روغن رازیانه را در محل درد بمالید .
– رازیانه آب چشم را از بین میبرد و تاریکی چشم را برطرف می سازد.
– برای درمان بیوست بهتره که رازیانه را با شیرین بیان دم کرده و در مواقع لزوم مصرف شود.
طرز استفاده:
دم کرده رازیانه : مقدار یک قاشق چایخوری رازیانه را کوبیده و در یک لیوان آب جوش بریزید و آنرا بمدت 10 دقیقه دم کنید .
دم کرده برگ رازیانه : 30 گرم برگ رازیانه را در یک لیتر آب جوش ریخته و بمدت ده دقیقه دم کنید . این دم کرده مقوی اعصاب بوده و هضم غذا را سریع می کند .

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

​

همه چیز درباره ارگوت (سیخک جو)

​

 ​

نام علمی:

Claviceps purpurea(FR)TUL

تیره:

Clavicipitaceae

تا آنجا که از شواهد تاریخی بر می آید، ارگوت را اولین بار در چین باستان به عنوان ماده ای دارویی و به طور دقیق تر به عنوان داروی تسریع کننده تولد نوزاد به کار برده اند. حکیمان معروف یونان از جمله جالینوس و دیوسکورید نیز از این قارچ به عنوان یک ماده دارویی یاد کرده اند. بعدها این قارچ در اروپا نیز مورد استفاده قرار گرفت، اما تأثیر مرگ آور قارچ ارگوت که باعث بیماری ارگوتیسم یا قانقرن گازی می شد، تا مدت ها نزد مردم اروپا ناشناخته بود تا آنکه در سال 1582 یک محقق فرانسوی خواص علمی آن را برشمرد. بعدها، در سال 1836 در کشور انگلیس، این قارچ به عنوان یک داروی رسمی به بازار عرضه گردید. ارگوت به حسب “چشم آمد” شکل ظاهری آن، در کشورهای مختلف، نام های متفاوتی دارد، مثلاً چون در ایران به شکل سیخک پای خروس به چشم آمده، “سیخک”، “سیخک جو”، “جو سیخ” و امثال آن نام گرفته است. این قارچ در زبان انگلیسی نیز نام های گوناگونی دارد که عبارتند از: ارگوت، زنگ چاودار، مادر چاودار و دانه شاخی (نام هایی که نشان از آفت بودن قارچ در جو یا چاودار دارند). بالاخره، از آنجا که قارچ مذکور شباهت زیادی به دندان پوسیده افراد مسن دارد، در برخی از کشورها به “دندان پیر” یا “دندان پیر زن” نیز معروف گردیده است.ارگوت در اکثر فارماکوپه ها به عنوان یک ماده مهم دارویی معرفی شده است. مواد مؤثره آن (ترکیبات آلکالوئیدی) سبب انقباض عضلات صاف رحم، تحریک سلسله اعصاب سمپاتیک، کاهش فشار خون و همچنین سبب ایجاد نظم در کار سیستم گردش خون می گردند. تعدادی از محققین در سال 1982 اظهار داشته اند که استفاده از این قارچ در دوران بارداری (استعمال موضعی) باعث سقط جنین نیز می گردد. در حال حاضر در صنایع داروسازی مواد مؤثره ارگوت در ساخت داروهای مربوط به بیماری های زنان (داروهای فشار جهت تسریع در تولد نوزاد، جلوگیری از خونریزی های پس از زایمان و داروهای مربوط به سقط جنین)، داروهایی که سبب کاهش فشار خون و مداوای میگرن و برخی از بیماری های مربوط به سیستم عصبی می شوند، به کار می روند. مهمترین این داروها عبارتند از سکادول، ارگام، بلوئید، ارگومترین، کفالگین و ردرگام.این قارچ همه ساله در مقیاس وسیع در کشورهای سوئیس، آمریکا، فنلاند، اتریس، چک، اسلواکی، آلمان، ژاپن، روسیه و مجارستان تولید می شود.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

​

همه چیز درباره گیاه جین سنگ

​

 ​

نام علمی:

.Panax spp

تیره:

Araliaceae

جین سنگ از قدیمی ترین گیاهان دارویی شناخته شده نزد مردم چین است . استفاده از این گیاه توسط مردم چین به هزاران سال پیش می رسد . ((جین سنگ)) از کلمه چینی ((شن سنگ)) و به معنی ریشه آدم نما مشتق شده است . زیرا، ریشه این گیاه شباهت زیادی به شکل انسان دارد .

جین سنگ از قرن هجدهم میلادی به عنوان یک گیاه ارویی مهم مورد توجه قرار گرفت . به طوری که ، تولید گونه های مختلف این گیاه از سال 1800 در آمریکا و کانادا آغاز گردید .

از مواد موثره این گیاه در صنایع دارویی ، غذایی و آرایشی و بهداشتی استفاده می شود .

در صنایع دارویی جین سنگ ارزش فراوانی دارد . به طوری که ((پاناکس)) از کلمه یونانی ((پاناسه)) به معنای نوشدارو و جین سنگ نیز به معنای اعجاز دنیاست که به خاصیت شفابخشی این گیاه اشاره دارد . در نسخه های قدیمی از جین سنگ به عنوان تقویت کننده ، محرک و مقوی استفاده می شود . تحقیقات نشان می دهد که مواد موثره این گیاه مقاومت طبیعی بدن را افزایش می دهد . بدون هیچ گونه اثر سوء بر بدن توانایی حفظ بنیه فکری و جسمانی بدن را در سطح مطلوبی داراست . مواد موثره این گیاه به اشکال مختلف دارویی مانند کپسول ، قرص ، شربت ، کرم و پماد فرموله شده است و در بازار دارویی عرضه می شود .

در صنایع غذایی از این گیاه به عنوان نگهدارنده و طعم دهنده استفاده می شود .

از مواد موثره جین سنگ در صنایع آرایشی و بهداشتی برای تقویت پوست استفاده می شود .

جین سنگ در سطوح وسیعی در کشورهای چین ، کره ، ژاپن ، روسیه ، آمریکا و کانادا کشت می شود .

گیاهشناسی

گونه های مختلف جنس پاناکس گیاهانی هستند علفی ، چندساله و متعلق به تیره آرالیاسه . مهمترین این گیاه عبارتند از : جین سنگ کره ای (پاناکس جین سنگ که با پاناکس شین سنگ و آرالیا جین سنگ هم نام است ). منشا این گیاه شمال چین و کره گزارش شده است .

جین سنگ آمریکایی (پاناکس کینکوفولیوم) و جین سنگ پاکوتاه (پاناکس تریفولیوم) ، منشا آنها جنگلهای کبک واقع در شرق کانادا و مانیتوبا و (تا سواحل گلف) گزارش شده است .

جین سنگ سیبری (الوتروکوکوس که با آکانتوپاناکس سنتی کوسوس هم نام است ) که در شرق سیبری ، شمال چین و کره یافت می شود .

ریشه جین سنگ از نوع کنتراکتیل است که با انقباض به اعماق خاک فرو می رود . ریشه اصلی آبدار و کم و بیش گوشتی است . طول ریشه در گونه های مختلف متفاوت و بین 8 تا 20 سانتی متر و قطر آن به 5/0 تا 2 سانتی متر می رسد . ریشه به طرف ریزوم باریک می شود . از ریشه اصلی معمولا” دو تا پنج ریشه فرعی منشعب می شود . ریشه سفیدرنگ یا زرد کم رنگ است . سطح ریشه چروکیده و شیاردار به نظر می رسد . ارتفاع این گیاهان در گونه های مختلف متفاوت است و معمولا” دارای یک ساقه می باشند . ارتفاع جین سنگ کره ای بین 60 تا 80 سانتی متر و ساقه آن مستقیم و کم و بیش سرخ رنگ است .

در گیاهان بالغ برگها از پنج برگچه تشکیل شده اند که دو برگچه خارجی کوچک و تخم مرغی شکلند و سه برگچه دیگر بزرگترند و انتهای آنها گرد و نوک آنها تیز است . حاشیه هر دو نوع برگ دندانه دار است . با افزایش سن گیاه تعداد برگها نیز افزایش می یابد .

گلها معمولا” سه سال پس از کاشت ظاهر می شوند . گلها کامل و شکل آنها در گونه های مختلف متفاوت است و معمولا” به شکل چترهای مجتمع در انتهای ساقه پدیدار می شوند . رنگ گلها در گونه های مختلف نیز متفاوت است و معمولا” سفید ، کرم یا زردرنگ بوده و خود گرده افشان نیز هستند .

مواد موثره در ریشه این گیاهان ساخته و ذخیره می شود . مهمترین این مواد را ترکیبات ساپونینی (ترپن گلیکوزیدها) تشکیل می دهد که برای نخستین بار در سال 1854 توسط یک محقق آلمانی از ریشه استخراج گردید . ترکیبات دیگر موجود در ریشه عبارتند از اسانس که مهمترین ترکیب آن را ((پاناسن)) تشکیل می دهد ، اسیدهای آلی ، ترکیبات غیر اسانسی مانند ((پاناکسی نول)) ، ((پکتین)) ، ((کولین)) ، ((پپتیدها)) ، ویتامین ب 12 ، انواع مواد معدنی اصلی و عناصر کمیاب از مواد دیگر موجود در ریشه جین سنگ هستند.

در جین سنگ کره ای در حدود 12 گلیکوزید اولیه به نام ((جین سینوزید)) یا ((پاناکسوزید)) شناخته شده اند که مقدار مقدار این مواد در جین سنگ آمریکایی ناچیز است .

مهمترین آگلی کونهای ریشه عبارتند از تری ترپن های نوع ((داماران)) و فرآورده های حاصل از هیدرولیز اسیدها به نام ((پاناکسادویل)) و ((پاناکسا تری ال)).

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

​