همه ی آنچه که درباره دیجیتال مارکتینگ باید بدانید!

دیجیتال مارکتینگ چیست ؟

دیجیتال مارکتینگ به دو شکل تدریس می‌شود. شیوه‌ی اول، آموزش دانشگاهی است که در قالب رشته دیجیتال مارکتینگ عرضه و ارائه می‌شود. شیوه‌ی دوم، آموزش دیجیتال مارکتینگ در قالب دوره‌های مهارتی است.

نیل پتل (Neil Patel) دیجیتال مارکتر معروف که به گفته مجله فوربز جزء ۱۰ دیجیتال مارکتر برتر دنیاست، به سوال دیجیتال مارکتینگ چیست این­گونه پاسخ می­‌دهد:

«دیجیتال مارکتینگ به هرگونه‌­ای از بازاریابی محصولات و خدمات می­‌گویند که از طریق دستگاه‌­های الکترونیکی انجام می‌­شود».

طبق این تعریف، دیجیتال مارکتینگ مفهوم نسبتاً جدیدی نیست، بلکه اولین بازاریابی دیجیتال صورت گرفته در دنیا مربوط می‌­شود به بیش از ۱۰۰ سال پیش. رادیو سال ۱۸۹۶ اختراع شده است. ۱۰ سال زمان برد تا رادیو به محصولی عمومی تبدیل شود و اکثر مردم آن را تهیه کنند و از آن­جا بود که به فکر تبلیغات نیز افتادند. اولین تبلیغات مربوط بود به یک اجرای اُپرا که بعد از پخش آن فوراً بلیط‌­های آن اجرا فروخته شد و این شد روز تولد دیجیتال مارکتینگ.

بنابراین در دیجیتال مارکتینگ استفاده از ابزارهای دیجیتال مطرح است، نه فقط اپلیکیشن‌­ها و موتورهای جستجو و … بنابراین دیجیتال مارکتینگ می‌­تواند همزمان آنلاین باشد یا آفلاین.

نوع آنلاین دیجیتال مارکتینگ چیست ؟

در این نوع از بازاریابی که اختصاراً بازاریابی آنلاین گفته می‌­شود، شما با استفاده از اینترنت و نیز شاید با کمک گرفتن از سایر ابزارهای دیجیتال گفته شده به سرعت بیشتر و دقیق­تر با مشتریان ارتباط برقرار می‌­کنید و هرکدام از کمپین‌­های شما اگر بازدهی خوبی با توجه به هزینه آن ایجاد نکرده است آن را تکرار نخواهید کرد. حتی در این نوع، شما می­‌توانید برای بخشی از مشتریان خود یک کمپین متفاوت از بخشی دیگر طراحی می­‌کنید (آزمون A/B) تا بسنجید کدام کمپین موفق­‌تر بوده تا دیگری را متوقف کنید که این امر باعث می­‌شود هزینه‌­ها و بازدهی شما به شدت بهبود یابد.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

چه کمباینی بخریم؟

​

 ​

دستگاه کمباین چیست؟

معنای لغوی کمباین (Combine) یعنی ترکیب. امروزه به ماشین آلات کشاورزی مخصوص برداشت محصولات دانه دار گفته می شود که عملیات ترکیبی درو کردن، کوبیدن یا خرمن کوبیدن و جداسازی دانه‌ها از ساقهٔ محصول را انجام می دهند. در ادامه با این دستگاه بیشتر آشنا میشوید. با دانشچی همراه باشید.

استفاده از کمباین یکی از موثرترین و با بهره‌ترین روش‌های برداشت محصول است که به کمک آن می‌توان حداقل کارگر را برای محصول داشت. کمباین ها دانه های محصولاتی همچون گندم، یولاف، چاودار، جو (گیاه)، ذرت، سویا را از ساقه جدا می کنند.برای درو کردن و کوبیدن و جداسازی هر محصول باید قسمت‌هایی از کمباین تعویض شوند، هد کمباین و کوبنده و غربال‌ها قسمت‌هایی از کمباین هستند که برای هر محصول باید تعویض شوند. کمباین ساقه‌ها و برگ‌های زائد درو را در کنار خود بر روی زمین رها می‌کند که می‌توان برای غذای چهارپایان یا به عنوان کود گیاهی از آنها استفاده کرد.

​

تاریخچه کمباین

کمباین برای اولین بار در سال ۱۸۳۴ توسط هیرام مور اختراع شد که در ابتدا توسط اسب یا گاو نر کشیده می‌شد. در سال ۱۸۳۵ یک دستگاه کمباین کامل توسط هیرام مور ساخته شد که تا ۱۸۳۹ بیش از ۵۰ هکتار زمین را با آن برداشت کرد.

اجزای کمباین

کمباین‌ها از اجزایی تشکیل شده‌اند که البته ممکن است با توجه به طراحی شرکت سازنده یا محصول هدف برای برداشت تا حدودی متفاوت باشند، اما فهرست زیر در اکثر کمباین‌ها صدق می‌کند.

اجزای کمباین با توجه به شکل مقابل به شرح زیر است:

1.چرخ فلک

2.دروگر

3.مارپیچ

4.نقاله دانه

5.تله سنگ

6.کوبنده

7.ضدکوبنده

8.کلش کش

9.سینی دانه

10.بادبزن

11.غربال بالایی قابل تنطیم

12.غربال پایینی

13.نقاله کزل برگردان

14.بازگشت کزل

15.مارپیچ دانه

16.مخزن دانه

17.کاه خردکن

18.کابین راننده

19.موتور

20.مارپپیچ تخلیه

21.پروانه

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

​

توضیحات کامل درباره پرورش و ویژگی های گیاه مرزنگوش تر (مرزنگوش بستانی)

​

 ​

نام علمی:

Origanum marjorana

تیره:

Lamiaceae

مردم مصز باستان مرزنگوش تر را کشت و به عنوان سبزی از آن استفاده می کرده اند. این گیاه در روم و یونان باستان نماد خوشحالی و مسرت بوده است. آپیسیوس می گوید: مردم روم باستان از سال 30 میلادی از مرزنگوش تر به عنوان ادویه استفاده می کرده اند.

کشت این گیاه در برخی کشور های اروپایی، از قرن چهاردهم آغاز شد. پیکر رویشی گیاه را پس از برداشت خشک کرده، سپس آن را می کوبند و به عنوان ادویه مخصوص گوشت از آن استفاده می کنند. مرزنگوش تر بوی بسیار مطبوعی دارد. اگر چه اکنون از این گیاه بیشتر به عنوان ادویه استفاده می شود، ولی مرزنگوش تر خاصیت دارویی دارد و از آن برای درمان ورم روده، نفخ شکم و به عنوان ماده ای آرامبخش استفاده می گردد.

از اسانس عمدتا در صنایع گوشت، صنایع کنسرو سازی و صنایع آرایشی و بهداشتی استفاده می شود.

از آنجا که مردم اروپا به این گیاه به عنوان ادویه ای مطبوع علاقه خاصی دارند، همه ساله زمین های زراعی زیادی در سراسر جهان زیر کشت این گیاه می رود.

مهمترین کشور های تولید کننده مرزنگوش تر، عبارتند از: فرانسه، پرتغال، اسپانیا، مجارستان، اطریش، مصر، یونان، مکزیک و ترکیه.

گیاهشناسی

مرزنگوش تر، گیاهی علفی و چند ساله است که منشا آن جنوب غربی آسیا (قبرس و جنوب ترکیه) و شمال آفریقا گزارش شده است. این گیاه، در بعضی از کشور های اروپایی که آب و هوای سرد دارند به صورت یک ساله کشت می شود.

مرزنگوش تر، دارای ریشه ای نازک و با انشعاب های فراوان است.

ساقه مستقیم، چهار گوش و با ارتفاعی بین 25 تا 50 سانتی متر است. ساقه دارای انشعاب های فراوانی است. شاخه های جوان از کرک های خاکستری پوشیده شده اند، در حالیکه ساقه های مسن، صاف، فاقد رک و به رنگ قهوه ای تیره هستند.

برگ ها کوچک، فاقد دندانه، متقابل و تخم مرغی شکل هستند که مانند صلیب روی شاخه قرار می گیرند. برگ ها دارای دمبرگ کوتاه و پوشیده از کرک های سفید رنگ می باشند.

گل ها کوچک و به صورت مجتمع روی چرخه هایی در انتهای ساقه های فرعی قرار می گیرند. در هر چرخه، 7 تا 9 گل قرار دارد. گلها به رنگ سفید یا صورتی تیره ظاهر می شوند.

براکته ها گرد یا تخم مرغی شکل و پوشیده از کرک، بدون پایه و متصل به ساقه اند. میوه کپسول، کوچک، تخم مرغی شکل، نامنظم و به رنگ قهوه ای روشن است. وزن هزار دانه 2/0 (دو دهم) تا 4/0(چهار دهم) گرم است.

پیکر گیاه، به علت وجود اسانس در حفره های مخصوصی که در طرفین برگ و در زیر کوتیکول ها قرار دارند، معطر می باشد. مقدار اسانس در اندام های هوایی متفاوت بوده و بین 5/0 تا 3/1 درصد است. برگ ها به تنهایی حاوی 2 تا 5/2 درصد اسانس هستند. اسانس از ترکیبات مختلفی تشکیل شده است. 40 % این ترکیبات را ترپن های هیدروکربور دار نظیر گاما – ترپینن، آلفا – ترپینول، پینن، سیس سابینن هیدرات، لینالول و تعدادی دیگر از مواد ترپنی تشکیل می دهند. اسانس، همچنین حاوی مواد تلخ (9 تا 10 درصد اسید رزمارین) و مواد رزینی است.

بذر ها تا 2 الی 3 سال کیفیت رویشی مناسبی دارند. در شرایط گلخانه، معمولا پس از 5 تا 6 روز جوانه می زنند، و بعد از 8 تا 12 روز همه بذر ها سبز می شوند. اما در هوای آزاد، پس از 20 تا 22 روز سبز می شوند. گیاه در اوایل، رشد و نمو کندی دارد و 35 تا 45 روز پس از رویش رشد آن سریع می شود، به طوری که پس از این مدت با تولید شاخه ها و انشعاب های جدید، گیاه کاملا انبوه و پر پشت می شود.

مرزنگوش تر در کشور ما معمولا اواخر بهار – اوایل تابستان (خرداد – تیر) شروع به گل دهی می کند. گل دهی در مرزنگوش تر، 25 تا 30 روز به طول می انجامد.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید

​

کشت خواص گیاه مرزنگوش (مرزنجوش)

​

 ​

نام علمی:

Origanum vulgare

تیره:

Lamiaceae

از پیکر رویشی مرزنگوش به عنوان ادویه استفاده می شود. مواد موثره مرزنگوش سرفه را تسکین می دهد و در ناراحتی های تنفسی به عنوان ماده خلط آور مصرف می شود. از دم کرده پیکر رویشی این گیاه به عنوان ماده اشتها آور و ضدنفخ استفاده می گردد. اسانس مرزنگوش خاصیت ضدعفونی کنندگی نیز دارد.

گیاهشناسی

مرزنگوش گیاهی است خشبی و چندساله که منشا آن نواحی مدیترانه گزارش شده است. این گیاه در ارتفاعات جنوب اروپا و در مناطق معتدله جنوب غربی آسیا گسترش زیادی دارد. مرزنگوش در کشورهای دارای آب و هوای مدیترانه ای کشت می شود.

این گیاه دارای ریشه سطحی است و انشعاب های فراوانی دارد. هر ساله انشعاب های جدیدی از ریشه های قدیمی به وجود می آیند.

ساقه مستقیم و ارتفاع آن متفاوت و بسته به شرایط اقلیمی محل رویش بین ۵۰ تا ۱۰۰ سانتی متر است. ساقه به رنگ قرمز یا قرمز تیره است و پوشیده از کرک های ترشحی مخصوصی می باشد.

برگ ها طویل و به طول ۳ تا ۵ سانتی متر، تخم مرغی شکل، فاقد دندانه و به ندرت کرک دار هستند و به طرف نوک باریک می شوند. غده های حاوی اسانس در تمام سطح برگ وجود دارند.

گل ها در انتهای ساقه هابه صورت مجتمع و شبیه به چتر مشاهده می شوند و به رنگ صورتی یا بنفش مایل به آبی هستند. گل ها به تدریج از اواخر مرداد ظاهر می شوند.

میوه کپسول، استوانه ای شکل، با سطحی صاف، به رنگ قهوه ای و به طول یک میلی متر می باشد.

مرزنگوش زیر گونه های متفاوتی به نام ویرید، بارسنس و پریسماتیکوم دارد. از گونه های دیگر متعلق به جنس اوریگانوم، می توان از گونه هراکلتیکوم (با کرتیکوم نیز هم نام است) نام برد. این گونه نیز خاصیت دارویی دارد و ارتفاع آن بسته به شرایط اقلیمی متفاوت بوده و بین ۸۰ تا ۱۴۰ سانتی متر می باشد.

پیکر رویشی این گیاه حاوی اسانس است که مقدار آن با توجه به گونه گیاه و شرایط اقلیمی محل رویش متفاوت و بین ۵/۰ تا ۵/۱ درصد است. از ترکیبات عمده اسانس می توان از کاراکرول (۲۵ تا ۳۵ درصد) و تیمول (۱۵ درصد) نام برد. پیکر رویشی مرزنگوش همچنین شامل فلاونوییدها، مواد تلخ و ترکیبات موسیلاژی است. تیمول خاصیت ضدباکتریایی و ضدقارچی دارد.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

​

کشت و پرورش گیاه مرزه

​

 ​

نام علمی:

.Satureja hortensis L

تیره:

Lamiaceae

گیاهشناسی

گیاهی است علفی یکساله و دارای ساقه منشعب به طول 10 تا 30 سانتی متر که به سهولت بر اثر دارا بودن ظاهری به رنگ سبز خاک آلود یا مایل به خاکستری از گونه های مجاور تشخیص داده می شود رنگ ساقه آن تیره تر از برگ است بعلاوه در محل گره ها انشعاباتی حاصل می کند که آنها نیز به نوبه خود منشعب می گردند بطوریکه گیاه به صورت بوته پرپشتی جلوه می نماید. برگهای آن باریک دراز، نوک تیز، نرم و پوشیده از تارهای کوتاه است که به همین سبب به رنگ سبز مات یا مایل به خاکستری جلوه می‌کند. برگهای آن منحصراً یک رگبرگ دارد و در سطح آنها نیز نقاط ریزو فراوانی که عبارت از غده های اسانس داراست ،دیده می شود. طول برگ 1 تا 3 سانتی متر و پهنای آن 2 تا 4 میلی متر، گلهای کوچک و دو جنسی و سفید رنگ مرزه که در تابستان ظاهر می شود وضع مجتمع در طول انشعابات ساقه دارد. میوه کوچک، کروی شکل و از نوع کپسول است.

خواص دارویی

گیاه مرزه و بهبود عملکرد دستگاه گوارش

فیبر موجود در گیاه مرزه به بهبود هضم غذا کمک می‌کند و برای معده درد بسیار مفید است؛ این گیاه به دلیل مقادیر بالای ترکیبات فنلی، دارای خواص ضد باکتری قوی است که خطر ابتلا به زخم معده را کاهش می‌دهد. علاوه بر این، مرزه سرشار از  پروبیوتیکاست که باعث رشد باکتری‌های مفید روده می‌شود و از این طریق به بهبود سلامت دستگاه گوارش کمک می‌کند. همچنین این گیاه به دلیل طبع گرمی که دارد برای درمان تهوع و بیماری‌های گوارشی توصیه می‌شود.

جلوگیری از بروز سرطان با مصرف گیاه مرزه

مرزه سرشار از ترکیبات آنتی اکسیدانی مانند ویتامین C و فلاونوئیدهای پلی‌فنولیک است که آسیب‌های ناشی از رادیکال‌های آزاد تولید شده در بدن را از بین می‌برد؛ رادیکال‌های آزاد، عامل اصلی بروز انواع سرطان مانند سرطان روده بزرگ، سرطان پروستات و … است؛ بنابراین مصرف مرزه، خطر ابتلا به انوع سرطان‌ را کاهش می‌دهد.

گیاه مرزه و تقویت عملکرد سیستم ایمنی 

مرزه دارای مقادیر زیادی ویتامین‌های C و A است که به بهبود سیستم ایمنی بدن کمک زیادی می‌کند؛ این ویتامین‌ها دارای خواص آنتی اکسیدانی بوده، با رادیکال‌های آزاد مقابله می‌کند و مانع بروز آسیب اکسیداتیو سلول‌های سالم بدن می‌شود. ویتامین C موجود در این گیاه تولید گلبول‌های سفید را افزایش می‌دهد؛ بنابراین سیستم ایمنی بدن را تقویت می‌کند. نتایج مطالعات بسیاری نشان داده است که مصرف گیاه مرزه می‌تواند خطر ابتلا به بیماری‌های مختلف مانند سرماخوردگی، تب، سرفه و آنفلوآنزا را کاهش ‌دهد.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

​

توضیحات کامل درباره گیاه بادرشبی از تیره نعناع

​

 ​

نام علمی:

.Dracocephalum moldavica L

تیره:

Lamiaceae

Dracocephalum  از کلمات یونانی drakon به معنی اژدها و kehale به معنی سر اژدها گرفته شده، و اشاره به ظاهر گل ها دارد. این جنس با گونه های علفی، یک ساله یا چند ساله، درختچه ای با برگ های ساده متقابل است و گل آذین آن شبیه سنبله، با حلقه های دو لبه ای گل می باشد. پراکنش آن در اروسیا و شمال امریکاست.

گیاهشناسی

بادرشبی، گیاهی است علفی و یکساله که منشا آن جنوب سیبری و سراشیبیهای هیمالیا گزارش شده است. این گیاه بطور خودرو در قزاقستان، مغولستان، چین و روسیه می روید. ریشه بادرشبی مستقیم و طول آن 20 سانتیمتر است که انشعابهای فراوانی دارد. ساقه بادرشبی مستقیم، ارتفاع آن متفاوت و بین 80 تا 120 سانتیمتر است. اواخر دوره رویشی گیاه، قسمت تحتانی ساقه ( پای ساقه) کم و بیش چوبی میشود. ساقه اصلی از انشعابهای فراوانی برخوردار است. ساقه ها به علت دارا بودن آنتوسیانین، معمولا بنفش رنگ هستند. برگهای متقابل، به طول 1.7 تا 2.8 و به عرض 0.9 تا 1.6 سانتیمتر میباشند. رنگ برگها سبز تیره است و در حاشیه آنها بریدگیهای دندانه ای شکل وجود دارد. گلها به رنگ بنفش تیره مایل به آبی و بندرت سفید رنگ هستند.

گلها در قسمت فوقانی ساقه های گل دهنده، روی چرخه هایی قرار میگیرند که در هر چرخه 6 گل وجود دارد.کاسبرگها به طول 0.7 تا 0.9 سانتیمتر و زنگوله ای شکل هستند. کاسبرگها از کرکهای بسیار ظریفی پوشیده شده اند. گلهای بادرشبی شهد آورند. میوه فندقه به طول 2.4 تا 2.8 میلی متر و رنگ آن قهوه ای مایل به سیاه است.وزن هزار دانه، 1.7 تا 1.2 گرم است.

​

خواص دارویی

بادرشبو بویی خوش و دلپذیر همچون بوی بادرنجبویه دارد. آن را التیام‌بخش زخم می‌دانند و از عرق بادرشبو به عنوان تقویت کننده قلب و آرامبخش استفاده می‌شود. آن را دارای خواص آرامش‌بخش، اشتهاآور و ضدنفخ نیز دانسته‌اند. در ایران سه دارو از این گیاه تهیه شده‌است.

طریقه مصرف

استفاده مستقیم از بادرشبی معمولاً مرسوم نبوده و کلاً جهت تهیه عرق بادرشبو به عنوان مقوی قلب و آرام بخش مصرف سنتی دارد. مهمترین مواد موثر دارویی: روغن فرار (اسانس)، ترکیبات فنلیک، فلاونوئید، موسیلاژ، املاح معدنی. خواص درمانی بادرشبو : بادشکن، معرق، ضد اسپاسم، ضد ویروس، ضد میکروب. موارد استعمال در پزشکی سنتی: مقوی، مدر، قابض، بادشکن و ضد تب، آرام بخش، التیام دهنده زخم مقدار و دستور مصرف: مقدر 4-2 گرم روزی سه بار به صورت دم کرده می باشد. البته بادرشبو در ارومیه زیاد کشت می شود و عرق این گیاه (به صورت شربت) در این شهر جهت آرام بخشی و مقوی قلب توصیه می شود. بادرشبو متاسفانه به اشتباه بادرنجبویه گفته می شود(هرچند دارای اثرات دارویی مشابهی هم در اکثر موارد دارند اما این دو گیاه از دو جنس متفاوتی اند.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

​

چرا باید نعناع مصرف کنیم؟

​

 ​

نام علمی:

.Mentha piperita L

تیره:

Lamiaceae

گیاهشناسی

تا کنون 50 گونه متعلق به جنس نعناع شناسایی شده اند که از بین این گونه ها تعداد کمی ارزش دارویی دارند و توسط انسان استفاده می شوند. نعناع گیاهی است دو رگ که به صورت خود به خودی در طبیعت به وجود آمده است.

برخی از محققان معتقدند که نعناع از تلفیق گونه های آکواتیکا و اسپیکاتا (به ویریدیس نیز معروف است) به وجود آمده است.

گونه اسپیکاتا نیز گیاهی است دورگ که از تلفیق گونه لانگیفولیا و گونه روتوندیفولیا حاصل شده است. در میان این گیاهان ، وجود «منتول» تنها در اسانس گونه آکواتیکا به اثبات رسیده است.

در مورد منشا این گیاه اختلاف نظرهایی وجود دارد. عده ای از گیاه شناسان آسیا را منشا نعناع می دانند. در حالی که ، برخی دیگر منشا آن را انگلیس دانسته و معتقدند که این گیاه در قرن هفدهم، در انگلیس به وجود آمده است. نعناع در نواحی معتدل اروپا ، آسیا، شمال آمریکا، و استرالیا در سطوح وسیعی می روید. این گیاه به دو فرم مختلف نعناع سیاه یا قرمز(واریته افیسینالیس و فرم روبسنز یا میکام) و نعناع سبز(واریته افیسینالیس فرم پالسنس) یافت می شود.

در اکثر کشورها ، فرم رویسنز (میکام) کشت می شود.

نعناع، گیاهی است علفی و چند ساله ، اندامهای هوایی آن تحت تاثیر سرمای زمستان خشک می شوند. ولی اندامهای زیرزمینی (استلونها و ریزومها) ، زنده بوده و فعالیت خفیفی دارند. ضخامت ریشه نعناع 3 تا 4 میلی متر است. ریشه رستها (استلونها) و ریزومها دارای گره های متعددی است که محل رویش ریشه های باریک و در نتیجه تشکیل گیاهان کوچک در اطراف پایه مادری می باشد. اندامهای زیرزمینی نعناع به رنگ سفید ، نازک و به طول 5 تا 20 سانتی مترند. ریشه نعناع چندان عمیق نیست و به صورت پراکنده در سطح خاک قرار دارد.

ریشه رستها به صورت انشعابهای متعدد بلند و سفید رنگ از ریزوم خارج می شوند. ریشه رستها اندامهایی هستند که برای تکثیر گیاه مورد استفاده قرار می گیرند. از رشد ریزومها، اندامهای هوایی(ساقه و برگ) به وجود می ایند.

نعناع دارای ساقه ای چهار گوش و به واسطه وجود آنتوسیانینها در آنها، به رنگ بنفش هستند. طول ساقه متفاوت بوده و به شرایط اقلیمی محل رویش گیاه بستگی دارد و بین 30 تا 100 سانتی متر است. قسمت بالایی ساقه نسبت به قسمت پایینی از انشعابهی بیشتری برخوردار است.

در این گیاه ، برگها بلند، به طول 3 تا 9 و به عرض 1 تا 3 سانتی متر، بیضی شکل ، پهن، در کناره ها دندانه دار و به رنگ سبز تیره مشاهده می شوند. رگبرگ ها

به رنگ آبی و در پهنک برگ دارای انشعابهای فراوانی هستند. حفره های محتوی اسانس در هر دو طرف برگ وجود دارند.

گلهای نعناع، بنفش روشن و به صورت خوشه های مجتمع روی چرخه هایی قرار دارند که هر چرخه مرکب از 6 تا 7 گل است. عمر گلها بسیار کوتاه بوده و مدت کمی پس از تشکیل از گیاه جدا می شوند. میوه کپسولی، کوچک و به رنگ قرمز تیره است. بذر این گیاه فاقد قوه رویشی است. به واسطه وجود اسانس در پیکر رویشی ، گیاهان از بویی مطبوع و مزه ای خنک و کمی تند برخوردارند. اسانس در ابتدای رویش گیاهان ، در پیکر رویشی ساخته و ذخیره می گردد. با رشد گیاه، سرعت سنتز اسانس افزایش می یابد. اسانس در حفره های زیر کوتیکول ساخته و ذخیره می شود. برگها 2 تا 7/2 درصد و گلها 4 تا 6% اسانس دارند، معمولا” فاقد اسانس می باشند.

به طور متوسط ، مقدار اسانس در اندامهای هوایی گیاه 1 تا 5/1 درصد گزارش سده است. ترکیبات تشکیل دهنده اسانس به بیش از 20 نوع می رسد که مهمترین آنها «منتول» (40 تا 60%)می باشد. بیشترین مقدار «منتول»، در اسانس استخراج شده از برگهای جوان وجود دارد.

اسانس گلها مقدار کمی «منتول» دارد و مهمترین ترکیب آن را «منتوفوران»(10تا12%) تشکیل می دهد. از مواد دیگر اسانس نعناع، می توان از «منتون»(به مقدار 15تا 25%)،« پیپریتون» (به مقدار1/0تا 5/1درصد) ، «پولگون»(بیشتر در برگهای جوان وجود دارد) ، «پنن»،«سابینن»،«سینئول»و «متیل استات» نام برد.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

​

خواص و نحوه کشت گیاه پروانش (پریوش)

​

 ​

نام علمی:

.Catharanthus roseus L

تیره:

Apocynaceae

استفاده از پروانش در اروپا، به 50 سال قبل از میلاد مسیح باز می گردد. در آن زمان، عوام از این گیاه برای جلوگیری از خونریزی ها، درمان زخم ها و دندان درد استفاده می کردند. مردم هند به عنوان ماده کاهش دهنده قند خون از آن بهره می بردند.

به علت وجود آلکالوییدهای ارزشمند در پیکر رویشی و ریشه پروانش در اکثر فارماکوپه ها به عنوان یک گیاه دارویی بسیار مهم معرفی و خواص آن نیز بیان شده است. این گیاه به علت دارا بودن آلکالوییدهای مهم نظیر وینبلاستین و وینکریستین که هر دو اثر آنتی نیوپلازی (ضد تومور) دارند در صنایع داروسازی اهمیت بسیاری دارد و حدود 30 سال است که مورد استفاده قرار می گیرد. این مواد در شیمی درمانی برخی سرطان ها نیز کاربرد دارند. ریشه این گیاه حاوی آلکالویید روباسین (آچمالایسین) است که اثر آنتی فیبریلیک داشته و سبب افزایش فشار خون نیز می گردد.

سولفات وینبلاستین که نام تجاری آن ولب است و در بیماری های سرطان خون (لکومیا) تولید بی حد سلول های گلبول سفید را در بیماران کندتر می کند.

مصرف سالانه برگ و ریشه این گیاه در امریکا هر یک حدود 100 تن (وزن خشک هر یک) و ارزش هر گرم آلکالویید وینکریسیتین در حدود 4000 دلار می باشد. نیاز جهانی به این آلکالویید در سال 4 کیلو گرم و به آچمالایسین 300 کیلو گرم گزارش شده است.

این گیاه در کشورهای امریکا، آلمان، مجارستان، ایتالیا، هند، روسیه و فلسطین اشغالی در سطوح وسیع کشت می شود.

گیاهشناسی

پروانش (با وینکاروزا و لوکنراروزا هم نام می باشد) گیاهی است درختچه ای، چندساله که البته در مناطق سرد به صورت یک ساله کشت می شود. منشا این گیاه مناطق حاره و گرمسیر مانند جنوب هند، اندونزی و ماداگاسکار گزارش شده است و در دشت ها و تپه هایی که 500 متر از سطح دریا ارتفاع دارند می روید. طول ریشه اصلی پروانش 20 تا 40 سانتی متر است. این ریشه انشعاب های کمی دارد. پروانش دارای ساقه ای استوانه ای و مستقیم است. ارتفاع این گیاه در شرایط اقلیمی متفاوت و بین 40 تا 90 سانتی متر می باشد. پای ساقه گیاهان چند ساله چوبی می شود.

رنگ ساقه سبز یا قرز کم رنگ می باشد. قسمت فوقانی ساقه انشعاب های بیشتری دارد. برگ ها ساده، براق، چرمی، تخم مرغی شکل و متقابل هستند و دمبرگ کوتاهی دارند. گل ها در انتهای ساقه های اصلی و فرعی پدیدار می شوند. رنگ گل ها سفید یا صورتی است. گل ها معمولا اواخر بهار (خرداد) تشکیل می شوند و تا قبل از فصل سرما روی گیاهان باقی می مانند. میوه استئانه ای شکل است و دانه های سیاه رنگ در داخل آن قرار گرفته اند. میوه پس از رسیدن با شکاف های طولی باز شده و بذرهای داخل آن بیرون می ریزند. طول بذر 3 میلی متر و پهنای آن 1 میلی متر است. وزن هزار دانه 2 تا 4/2 گرم است. این گیاه دوره رویشی نسبتا بلندی دارد. از بدو رویش بذر تا رسیدن و کامل شدن میوه 180 تا 200 روز به طول می انجامد. رشد اولیه گیاه بسیار کند می باشد.

پروانش دارای 3 واریته است که عبارتند از: الف) آلبا با گل های سفید، ب) رزیوس با گل های صورتی، ج) آسیلاتا با گل های سفید که وسط آن لکه های ارغوانی مشاهده می شود.

تا کنون 95 نوع آلکالویید از این گیاه استخراج شده است که مقدار آن در پیکره رویشی 2/0 تا 1 درصد گزارش کرده اند. آلکالوییدهای پروانش همگی از گروه تریپتوفان می باشند. مهم ترین این آلکالوییدها روباسین است که از ریشه استخراج می شود. آلکالوییدهای وینبلاستین و وینکریسیتین در برگ ها ساخته و ذخیره می شوند.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

​

کاشت و داشت و برداشت گیاه آنسونیا (آنسونگیا)

​

 ​

نام علمی:

Amsonia tabernaemontana WALT

تیره:

Apocynaceae

آنسونیا یک گیاه دارویی جدید است که در اوایل دهه ۱۹۸۰ به عنوان گیاهی دارویی معرفی شد و خواص آن در فارماکوپه های معتبر بیان گردید. دانه های آنسونیا حاوی آلکالوییدهای ارزشمندی است که باعث کاهش فشار خون و مداوای بیماری های عروقی مربوط به مغز به خصوص سبب تسریع گردش خون  در عروق مغز و افزایش اکسیژن در آن می گردد. داروهایی که از مواد موثره این گیاه ساخته شده و در بازار دارویی به فروش می رسند، عبارتند از: کاوینتون و وینکامین. آپووینکامین ماده ای است که از تغییر آلکالوییدهای بذرهای این گیاه طی برخی واکنش های شیمیایی ساخته می شود و در مداوای بیماری های پوستی مانند پزوریازیس نقش عمده ای دارد. بذر این گیاه توسط مرحوم دکتر رضا امیدبیگی به ایران آورده شده و کشت می شود. متخصصان گیاه شناس نام آنسونیا یا آسونگیا را برای آن انتخاب کرده اید.

گیاهشناسی

آنسونیا گیاهی خشبی و چندساله است که منشا آن شمال آمریکا گزارش شده است. پیکر رویشی این گیاه به سرما حساس است و با شروع فصل زمستان خشک می شود. از این رو توصیه می شود با آغاز فصل سرما روی ریشه را با خاک به ضخامت ۱۰ تا ۲۰ سانتی متر پوشاند تا پس از گذشت فصل سرما گیاه دوباره روییده و شاخه ها و انشعاب های جدیدی تولید کند. آنسونیا به صورت بوته ای استوار و پر برگ رشد می کند. ساقه این گیاه استوانه ای، ترد و شکننده می باشد. ارتفاع بوته بین ۵۰ تا ۱۰۰ سانتی متر است. سطح ساقه صاف، بدون کرک و سبز رنگ است که حاوی مقدار کمی آنتوسیانین نیز می باشد‌. ساقه از فاصله ۵۰ تا ۶۰ سانتی متری سطح زمین منشعب می شود و شاخه های گل دهنده را به وجود می آورد. گیاهان ۲ تا ۳ ساله دارای ۲ تا ۸ انشعاب هستند، در حالی که تعداد انشعاب های ساقه در گیاهان مسن تر به ۵۰ تا ۸۰ می رسد. گل ها فقط روی برخی ساقه ها که به ساقه های زایشی معروفند، به وجود می آیند. در حالی که روی برخی دیگر از ساقه ها که به ساقه های رویشی معروفند، تنها برگ ها رشد می کنند. طول شاخه های زایشی به ۲۰ تا ۴۰ سانتی متر می رسد. شکل برگ ها متفاوت است و از شکل تخم مرغی تا بیضوی متغیر می باشند.

برگ ها دمبرگ کوتاه و کناره های صاف دارند. طول برگ ها به ۶ تا ۱۲ سانتی متر و به پهنای ۱ تا ۵/۲ سانتی متر می رسد. پهنک به رنگ سبز براق و حاوی مقادیر کمی آنتوسیانین است. برگ ها در اواخر دوره رویشی به تدریج زرد رنگ می شوند. گل ها به رنگ آبی روشن و ۵ قسمتی (لبی) هستند که در انتهای ساقه های زایشی به صورت دسته های مجتمع مشاهده می شوند.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

​

کاشت و برداشت پروانش صغیر چگونه است؟

​

 ​

نام علمی:

Vinca minor

تیره:

Apocynaceae

پروانش صغیر گیاهی است سایه پسند که در کنار سایر گیاهان علفی در باغ ها و خرابه ها می روید. این گیاه تا مدت ها از جنبه های زیستی کشت می شد. تا این که از اواخر سال ۱۹۵۰ به عنوان یک گیاه دارویی مهم وارد صنایع داروسازی گردید. مردم اروپا از پیکر رویشی این گیاه به عنوان ماده مدر، تصفیه کننده خون و همچنین برای معالجه زخم ها استفاده می کردند.

در سال ۱۹۵۹ برای اولین بار محققان از پیکر رویشی این گیاه آلکالوییدی به نام (وینکامین) استخراج کردند. وینکامین کاهش دهنده فشار خون است (قبل از کشف این ماده برای کاهش فشار خون از رسرپین استفاده می شد). با آشکار شدن اهمیت آلکالوییدهای پروانش صغیر در صنایع داروسازی کاشت آن مورد توجه قرار گرفت و زمین های زراعی وسیعی در کشورهای رومانی، سوییس، سوید، بلغارستان و مجارستان برای کشت این گیاه اختصاص یافت.

گیاهشناسی

پروانش صغیر گیاهی چند ساله و همیشه سبز است. این گیاه در مناطق جنگلی که مقدار مواد هوموسی خاک زیاد باشد، می روید. ریشه پروانش صغیر نازک است و انشعاب های زیادی دارد. ریشه های جوان رنگ روشنی دارند و با گذشت عمر زرد تیره می شوند.

ساقه به رنگ سبز، استوانه ای شکل و یا گاهی چهار گوش می باشد و به حالت خزنده روی زمین قرار دارد. در اثر تماس گره ها با خاک ریشه های نابجای ظریفی پدید می آیند. برگ ها تخم مرغی شکل، چرمی، براق و متقابل بوده و طول آنها ۲ تا۴ سانتی متر و پهنای آن ۱ تا ۵/۲ سانتی متر می باشد. کناره های برگ صاف و بدون دندانه و برگ ها دارای دمبرگ کوتاهی می باشند. رنگ گل ها آبی روشن یا آبی مایل به بنفش است و در انتهای ساقه های اصلی فرعی پدیدار می شوند.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

​